Rüzgar, Ben ve Sen

Yürüyorum, yağmurla toprağın kavuşmasına az önce tanık olduğum mavi serinliği giymiş deniz kenarında… Attığım adımlar, kar tanelerinin gökyüzünden yere süzülmesinden de yavaş…


Düşünüyorum en saklımı… Yitiriyorum aklımı… Soğuk, yüzümü yalıyor, sensizlik canımı yakıyor… Aldırmıyorum… Ne aklıma, ne soğuğa ne de canımın yanmasına…


Takip ediliyorum sanki… Attığım her adımda belime dolanan rüzgar, seni düşünürken de beni rahat bırakmıyor. Ama sağ olsun, seninle yanan içime bir faydası dokunmasa da, serinletiyor seni düşünürken ateş basan yüzümü…


Zaten yavaş olan adımlarımdan iyice derman kesiliyor. Boş ve ıslak olan banka oturuyorum ıslak ıslak. Ne kadar çok ıslanmışım… Yeni fark ediyorum. Beni sarıp sarmalayan rüzgar yine iş başında. Sanki beni korumak istiyor bir şeylerden. Ya da ben mi yanlış anlıyorum onu? Beni hiç bırakmıyor rüzgar. Kollarını dolamış belime, halbuki benimle işi ne? Çok sonra anlıyorum. Rüzgar da benim gibi karşılıksız sevdaya tutulmuş… Bırakmıyor beni ama benim sevdiğim başka biri…


Rüzgar vazgeçmiyor benim gibi. Belli mi olur, ben de ileride rüzgarı severim belki… Hem sevmediğimi kim söyledi ki? Seviyorum rüzgar seni… Yüzüme değdiğinde verdiğin rahatlığı kimse vermiyor bana… Şu anda sarmalamandan anlıyorum beni ne kadar çok sevdiğini. İnan ben de seviyorum seni. Ama benim yüreğime kazınan başka biri…


Bilirim beni sevmekten vazgeçmeyeceksin, benim de onu sevmekten vazgeçmeyeceğim gibi. Ama sorun şu rüzgar; Ben biliyorum senin beni bırakıp gitmeyeceğini. Peki o biliyor mu, onu sessiz sedasız, uzaktan sevmeye devam edeceğimi?…




09.06.2009 / 16:42