Aç Kapılarını Ben...

En çok, sessiz kaldığım zamanlar korktum kendimden...
Belki sesim çıkmıyordu ancak içimde fırtınalar kopuyordu, yüreğim çığlık çığlığa haykırıyordu. Avazı çıktığı kadar bağırıyordu, bu yüzden yüreğimin tam olarak ne dediğini ben de anlayamadım. Bağırırken söyledikleri anlaşılmaz oluyordu. Ama acı çektiği her halinden belliydi...
Onunla konuşmayı denedim kaç kere. Ancak bu sefer yüreğim hep sustu. Ne zaman bir şey sorsam cevap vermedi bana. Gözlerimin önünde yitip gitmesine seyirci kalmak beni kahrediyordu. Ama elimden bir şey gelmiyordu. Yüreğim kapılarını kapıyordu her seferinde bana...
Ben ona yaklaşmayı denedikçe o uzaklaştı. Açmadı bana kapılarını. Ne olurdu anlatsaydı, bu kadar uzak durmasaydı? Onun buzlarının erimesine yardım edebilirdim belki ya da içindeki o hiç söndüremediği yangınının dinmesine... Dermanı olurdum onun her daim. Ama bir kerelik izin verse...
Sadece bana karşı değil herkese karşı böyle. Hadi ben kendimi geçtim ama başkaları da ona ulaşamıyor. Tek başına hep. Belki de... Belki de acısı bundandır, yalnızlığındandır. Seveninin olmamasındandır. Acaba hiç sevmeyi denedi mi? Denedi de başaramadı mı? Sevdikleri onu her seferinde terk mi etti yoksa? Ya da hep mi uzaktı o başkalarına?... Hiç mi başkası için heyecanlanmadı? Korktu mu ama korkacak bir şey yoktu... Sevmek, sevmek güzel bir duygu be yüreğim...
Aç kapılarını bana ve herkese. Seni anlamamıza yardım et... Sana ulaşmamıza yardım et... Daha fazla acı çektirme bana ve kendine...

24.05.2008 / 01:16